Άρθρο του Στρατηγικού Αναλυτή, Λάμπρου Χουλιάρα
Τα εθνικά κράτη για την απονομή της ιθαγένειας οφείλουν να ακολουθούν το «δίκαιο του αίματος» όπως ίσχυε και σε εμάς και όχι το δίκαιο του εδάφους, που επιβλήθηκε καταχρηστικώς, για να εξυπηρετήσει την αλλοίωση των εθνών, βάσει σχεδίου των κατοχικών δυνάμεων. Το νομοσχέδιο αυτό κρίθηκε αντισυνταγματικό και ζητήθηκε η γνωμάτευση του Σ.τ.Ε. το οποίο και ενέκρινε τελικά τον νόμο που ετέθη σε ισχύ από το 2015. Τα κόμματα της προδοσίας ο λαός τα έστειλε στην αντιπολίτευση, οι δικαστικοί λειτουργοί αναρριχήθηκαν σε ανώτερα αξιώματα, το δε κόμμα που εξαπάτησε τον λαό και είναι στην κυβέρνηση σήμερα εφαρμόζει το ίδιο σχέδιο.
Ενώ οι απλοί Έλληνες πολίτες προσπαθούν να προστατεύσουν το έθνος μας από τον πολύπλευρο υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας, οι πολιτικοί μας έχουν ήδη ενδώσει στις πολύ σημαντικές μορφές του πολέμου όπως είναι το μεταναστευτικό και οι απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλογενείς.
Τα όργανα τους, έχουν επιδοθεί-μεταξύ άλλων- στο έργο παραχάραξης και αλλοίωσης της Ελληνικής γλώσσας, για να μας πείσουν ότι στα ελληνικά, οι έννοιες ιθαγένεια και υπηκοότητα είναι ταυτόσημες επικαλούμενοι νομικά και όχι ετυμολογικά, γλωσσικά επιχειρήματα.
Για την θεωρούμενη ταυτότητα των όρων του πολίτη και του υπηκόου, που σχετίζονται με την εξέλιξη των μορφών εξουσίας, δεν υπάρχει ουσιαστική αντίρρηση. Η βασική αντίρρηση είναι στην διαστρέβλωση και παραχάραξη τόσο της ιστορικής όσο και της γλωσσικής ετυμολογίας της λέξεως «ιθαγένεια», για να την κάνουν να ομοιάζει και στο τέλος να την ταυτίσουν με αυτήν της «υπηκοότητας».
Η λέξη ιθαγένεια, ανάγεται στην Ομηρική εποχή και σημαίνει την απευθείας καταγωγή από το γένος, επομένως είναι κατ’ αρχήν βιολογικός και όχι νομικός όρος και σχετίζεται με την έννοια του έθνους.
Η λέξη, «ιθαγενής», «ιθαγένεια» και τα παράγωγά της, προέρχεται από τις λέξεις: «ιθύς», (ευθύς, αληθινός), που σημαίνει «κατ’ ευθείαν», και από το «γένος» που προέρχεται από το γίγνομαι (καταγωγή, γενιά) και όχι τον τόπο γέννησης ή τον τόπο διαβίωσης κάποιου ανθρώπου. Πρόκειται για μια λέξη σύνθετη «ιθύς + γένος» και ιθαγενής καλείται ο έχων κατ’ ευθείαν σχέση με γένος. Συνεπώς η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ είναι ένα φυσικό γεγονός το οποίο δεν αποκτάται με κανέναν νόμο έστω και αν τον ψηφίσουν όλοι οι λαοί της οικουμένης μαζί.
Στη πορεία μπορεί να υπάρχει κάποια διαχρονική ποικιλότητα, προερχομένη από την μίξη, σε ένα έθνος αλλά η συνοχή των μελών του συμπληρώνεται, α) από κοινούς αγώνες επιβίωσης που καθορίζουν την ιστορία του έθνους, παρά τους κατά καιρούς εμφυλίους πολέμους, και β) από τα κοινά ήθη και έθιμα, την γλώσσα και τις δοξασίες, που νοηματοδοτούν την ύπαρξη και τις προσδοκίες του Έθνους.
Έτσι το ΕΘΝΟΣ σχηματίζεται από δύο βασικούς παράγοντες, την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Λέγοντας «φυλή», εννοούμε την «καταγωγή», ότι πρέπει δηλαδή τα άτομα του Έθνους να έχουν κοινή καταγωγή. Δεν αρκεί οι Άνθρωποι αυτοί να έχουν «συνείδηση» περί κοινής καταγωγής. Δεν αρκεί δηλ. να πιστεύουν στην κοινή τους καταγωγή, αλλά να έχουν πράγματι κοινή καταγωγή. Διότι μόνον η κοινή καταγωγή η κοινή «φυλετική επαγωγή»-συνεπάγεται κοινούς κληρονομικούς χαρακτήρες, άρα κοινά πνευματικά στοιχεία. Όταν υπάρχει κοινή καταγωγή κατά το μάλλον ή ήττον, τότε προκύπτουν κατά το μάλλον ή ήττον και η κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινές δοξασίες, κοινά ήθη, κοινή ιστορία. Αυτά τα δευτερογενή στοιχεία δεν αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, απαραίτητο στοιχείο συγκροτήσεως Έθνους. Εν τούτοις, όταν συνυπάρχουν, συντελούν στην συνοχή της κοινότητος, στην δημιουργία δηλ. ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δεύτερου παράγοντος συγκροτήσεως του ΕΘΝΟΥΣ. Έθνος/Ιθαγενής, επομένως, είναι ο φυλετικώς ομοειδής, κατά το μάλλον ή ήττον, λαός, ο οποίος έχει συνείδηση της υπάρξεως του. Η λέξη ΥΠΗΚΟΌΤΗΤΑ δεν έχει καμία εννοιολογική σχέση με την λέξη ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ. Ο υπήκοος (υπό + ακοή), είναι αυτός που υπόκειται στην εξουσία ενός κράτους. Είναι ο πολίτης που δηλώνει την υπακοή του στα ψηφίσματα του κράτους στο οποίο είναι υπήκοος και κατ` επέκταση έχει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από τους νόμους του κράτους αυτού. Το κάθε κράτος νομοθετεί τις δικές του προϋποθέσεις με τις οποίες δίνει υπηκοότητα πολίτη του. Αλλά κανένα κράτος δεν μπορεί να νομοθετεί για την ιθαγένεια κανενός διότι αυτή είναι μία αμετάβλητος βιολογική κατάσταση για την οποία έχει αποφασίσει μόνον η φύση.
Συνεπώς οι όροι, ιθαγένεια και υπηκοότητα, δεν έχουν την ίδια σημασία.
Οι παλαιότερες αυτοκρατορίες που διοικούσαν περισσότερα του ενός έθνη, δεν τα κατέλυαν αλλά τα αναγνώριζαν αμέσως ή εμμέσως. Θεωρούσαν όλα τα μέλη των διαφόρων εθνών υπηκόους υπό την εξουσία τους, αν και σχεδόν πάντα επικρατούσε το κυρίαρχο έθνος. Το ελληνικό έθνος έχει υπάρξει υπό την εξουσία δύο ξένων αυτοκρατοριών. Πρώτα ήταν η Ρωμαϊκή, με παρόμοια προς εμάς πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, στην οποία επιβιώσαμε στο βαθμό του να συμμετέχουμε ή και να αναλάβουμε την διοίκηση της, χωρίς να της αλλάξουμε όνομα και από αυτό προκύπτει το «παρατσούκλι» του Ρωμιού. Η δεύτερη ήταν η Οθωμανική, η οποία ήταν ξένη προς τον πολιτισμό και τη θρησκεία μας, αλλά αναγνώριζε την διαφορετικότητα μας την οποία χρησιμοποιούσε μάλιστα ως ένδειξη της υποτέλειας μας και αιτία για την κακομεταχείριση μας.
Η νέα προωθούμενη έννοια του έθνους στην ουσία καταργεί την έννοια της φυσικής του υπόστασης, αντικαθιστώντας την από ένα νομικό προσδιορισμό που εξυπηρετεί τα νεοφανή συστήματα εξουσίας αν και στην ουσία τα φυσικά έθνη αποτελούν την κυρίως δομή οργάνωσης των ανθρώπων του πλανήτη.
Παράδειγμα νεοφανούς συστήματος εξουσίας αποτελούν οι ΗΠΑ. Οι πρώτοι έποικοι, όντας ακόμη υπό την Βρετανική κυριαρχία, εξόντωσαν και υπέταξαν τον γηγενή πληθυσμό και για να αναπτύξουν τα κατακτηθέντα εδάφη συγκέντρωσαν εργατικά χέρια από όλα σχεδόν τα έθνη του κόσμου, είτε αυτά προσήλθαν αυτοβούλως ή ως δούλοι, βάσει σχεδίου υπεράνω κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους, όντας όλοι ξένοι στον τόπο, και για να μπορέσουν να συμβιώσουν, δημιούργησαν ένα κράτος
δικαίου στο οποίο όλοι να είναι ισότιμοι πολίτες (citizens), παρά το γεγονός ότι ήταν διαφορετικού γένους. Η αδυναμία της αγγλικής γλώσσας, να διακρίνει την διαφορά ιθαγενούς, που σχετίζεται με το γένος και πολίτη, ισότιμου μέλους ενός κράτους, τους επέτρεψε να υιοθετήσουν τις λέξεις nation και nationality για να περιγράψουν την πολιτειακή του μορφή. Επειδή οι άνθρωποι ήταν ακόμη ειλικρινώς σκεπτόμενοι, για να καλύψουν την αναντιστοιχία μεταξύ των εννοιών του ιθαγενούς και του πολίτη εισήγαγαν την έννοια του «δικαίου του εδάφους», που επέτρεπε σε όλους τους κατοικούντες να ονομαστούν πολίτες, μέλη του υπό νέους όρους ονομαζόμενου έθνους, και να έχουν την ίδιαν υπηκοότητα nationality.
Τα εθνικά κράτη για την απονομή της ιθαγένειας οφείλουν να ακολουθούν το «δίκαιο του αίματος» όπως ίσχυε και σε εμάς και όχι το δίκαιο του εδάφους, που επιβλήθηκε καταχρηστικώς, για να εξυπηρετήσει την αλλοίωση των εθνών, βάσει σχεδίου των κατοχικών δυνάμεων. Το νομοσχέδιο αυτό κρίθηκε αντισυνταγματικό και ζητήθηκε η γνωμάτευση του Σ.τ.Ε. το οποίο και ενέκρινε τελικά τον νόμο που ετέθη σε ισχύ από το 2015. Τα κόμματα της προδοσίας ο λαός τα έστειλε στην αντιπολίτευση, οι δικαστικοί λειτουργοί αναρριχήθηκαν σε ανώτερα αξιώματα, το δε κόμμα που εξαπάτησε τον λαό και είναι στην κυβέρνηση σήμερα εφαρμόζει το ίδιο σχέδιο.
Το δίκαιο του εδάφους, που εφαρμόζεται στην χώρα μας λοιπόν καταχρηστικώς, είναι σε αντιστοιχία της αρχικής του έννοιας, βάσει της οποίας εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ, διότι εκεί οι ονομασθέντες πολίτες αν και δεν ήταν ιθαγενείς εντούτοις διέμεναν στη χώρα όπου είχαν μεταφερθεί και εργάζονταν νομίμως, ενώ αντιθέτως στην χώρα μας χρησιμοποιείται νομικά για να ονομάσει «ιθαγενείς» ανθρώπους που έχουν εισβάλει παρανόμως-και μάλιστα σαν μέρος υβριδικού πολέμου εναντίον μας.
Από πότε οι εξουσίες της χώρας απέκτησαν το δικαίωμα να αλλοιώνουν τις πανάρχαιες έννοιες των λέξεων με νομοθετήματα που ψηφίστηκαν από δόλιους βουλευτές, επικυρώθηκαν από ανεύθυνους δικαστικούς λειτουργούς και υπεγράφησαν αδιαμαρτύρητα από αφελείς Προέδρους της Δημοκρατίας; Γιατί δεν μιλάει η Ακαδημία όταν βανδαλίζεται η γλώσσα, ο πολιτισμός, η ανεξαρτησία της χώρας μας, όταν πατάσσεται η ιθαγένεια των Ελλήνων;
Επειδή πρώτιστο μέλημα της κάθε ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να είναι η διατήρηση της Ελληνικότητας του Έθνους και η κοινωνική συνοχή στην πατρώα γη, ως «ΕΛΛΗΝΕΣ»,
αφού καταργηθούν όλες οι εθνοκτόνες διατάξεις «Περί απόδοσης της Ιθαγένειας», να θεσμοθετηθούν νέες διατάξεις που θα διακρίνουν την «Εθνικότητα- Ιθαγένεια» από την «Υπηκοότητα» και την ιδιότητα του «Έλληνος πολίτη» από την ιδιότητα του «πολίτη της Ελλάδος», αναλόγως του αναγνωριζομένου δικαιώματος (εξ αίματος ή εξ εδάφους).
Ειδικότερα:
Δικαίωμα εξ αίματος
-Καθένας που γεννιέται στην επικράτεια, και είναι τέκνο πατέρα Έλληνος είτε μητέρας Ελληνίδος στην καταγωγή, αποκτά αυτοδίκαια την Ελληνική ιθαγένεια και την ιδιότητα της «Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη».
-Καθένας που γεννιέται σε ξένη επικράτεια, και είναι τέκνο πατέρα Έλληνος είτε μητέρας Ελληνίδος στην καταγωγή, δύναται να αποκτά την Ελληνική Εθνικότητα και την ιδιότητα της «Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη».
-Καθένας που γεννιέται σε ξένη επικράτεια, και είναι τέκνο πατέρα είτε μητέρας εκ πολιτογραφήσεως αλλογενών ή ανιθαγενών πολιτών της Ελλάδος, δύναται να πολιτογραφηθεί και να αποκτά την ιδιότητα μόνον της «Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος» και ουχί την Ελληνική Εθνικότητα είτε την ιδιότητα της «Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη».
-Κάθε ομογενής διαμένων εκτός Ελλάδος που είναι κάτοχος έτερης υπηκοότητας είτε και έτερης εθνικότητας, δύναται πέραν της ελληνικής εθνικότητας να αποκτά και την ιδιότητα της «Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη», εφόσον κατέχει, την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία, ήθη και έθιμα σε ικανοποιητικό βαθμό, ο οποίος πρέπει να αξιολογείται από ειδική εξεταστική επιτροπή.
Δικαίωμα εξ εδάφους
-Καθένας, που γεννιέται στην επικράτεια, προερχόμενος από αλλογενείς ή ανιθαγενείς γονείς, αποκτά αυτοδίκαια την ιδιότητα της «Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος».
-Αλλογενής διαμένων εντός επικράτειας δύναται να αποκτά κάρτα πολιτογράφησης της «Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος», διαμένων μόνιμα και νόμιμα χωρίς διακοπή στην Ελλάδα, για τουλάχιστον μία δεκαετία ή πέντε έτη αν είναι γονέας Έλληνος και κατέχει την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία και έχει επιτύχει ενσωμάτωση στον ελληνικό τρόπο ζωής, προσόντα τα οποία πρέπει να αξιολογούνται από ειδική εξεταστική επιτροπή.
Κατ’ εξαίρεση μπορούν να πολιτογραφηθούν, μόνον, της «Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος», αλλοδαποί οι οποίοι αποδεδειγμένα, είτε με το συγγραφικό και ακαδημαϊκό τους έργο, ή με την δράση τους, ανέδειξαν ή στήριξαν την Ελλάδα, την ιστορία, τον πολιτισμό της και τα δίκαια της, στις χώρες καταγωγής τους ή διεθνώς.
Οι ανωτέρω διακρίσεις θα έχουν ως αποτέλεσμα, την απόδοση ή χορήγηση των αναλόγων δικαιωμάτων. Πολιτικά, κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα στους έχοντες την «Ελληνική Ιθαγένεια» και την ιδιότητα του «Έλληνος Πολίτη» και μόνον κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα στους έχοντες την «Υπηκοότητα Ελλάδος» και την ιδιότητα του «Πολίτη της Ελλάδος».