Η 10η Φεβρουαρίου 1947 αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Με την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων, η Ελλάδα ανέκτησε τα Δωδεκάνησα, ένα σύνολο νησιών που για αιώνες αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού. Αυτή η ιστορική δικαίωση ήρθε μετά από χρόνια καταπίεσης, πολέμων και αγώνων του ελληνικού λαού για την εθνική του ακεραιότητα.
Όμως, πόσο πραγματικά τιμούμε αυτή την ιστορική νίκη σήμερα;
Πώς προστατεύουμε τα εδάφη μας, όταν βλέπουμε την εγκατάλειψη, την οικονομική εξαθλίωση και την υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας; Η Ελλάδα του 1947 διεκδικούσε και κέρδιζε τα Δωδεκάνησα, ενώ η Ελλάδα του 2025 δίνει συνεχώς μάχες για να διατηρήσει τα δικαιώματά της απέναντι σε προκλήσεις και επιβουλές.
Οι κυβερνήσεις απέτυχαν να θωρακίσουν τα νησιά μας!
Η πατρίδα μας δεν έδωσε στα Δωδεκάνησα την προσοχή που τους αξίζει. Αντί να γίνουν σύμβολα εθνικής υπερηφάνειας και ανάπτυξης, έχουν αφεθεί στο έλεος της γραφειοκρατίας, της υποχρηματοδότησης και των γεωπολιτικών πιέσεων. Η κυβέρνηση, αντί να δίνει μάχες για την ελληνική κυριαρχία, αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων. Δεν μπορεί η Ελλάδα να εξαρτάται από τις “καλές προθέσεις” των ξένων δυνάμεων, όταν το Διεθνές Δίκαιο είναι με το μέρος μας.
Πού είναι η ανάπτυξη στα νησιά; Πού είναι η στήριξη στους κατοίκους τους;
Η τουριστική πολιτική είναι αποσπασματική, η ακρίβεια σαρώνει, οι νέοι φεύγουν αναζητώντας ευκαιρίες αλλού. Τα Δωδεκάνησα δεν αξίζουν αυτή την τύχη! Δεν αρκεί η εθνική υπερηφάνεια μόνο στις επετείους. Χρειάζεται άμεση δράση για τη θωράκιση και την ανάπτυξη της νησιωτικής Ελλάδας.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη αδιαφορία!
Η σημερινή κατάσταση απαιτεί εθνική ενότητα, στρατηγική και αποφασιστικότητα. Όπως το 1947, έτσι και σήμερα, η χώρα μας οφείλει να υπερασπιστεί την εδαφική της ακεραιότητα και να δώσει στα Δωδεκάνησα τη θέση που τους αξίζει: στην καρδιά της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής.
Απαιτούμε ανάπτυξη, προστασία και αποφασιστικότητα.
Η Ελλάδα δεν υποχωρεί. Τα νησιά μας είναι και θα παραμείνουν ελληνικά!