Χαράσσοντας νέους δρόμους για τον Ελληνισμό

Οι Μικρασιάτες, οι Πόντιοι και οι χριστιανοί της Ανατολικής Θράκης δεν πήραν
το δρόμο της προσφυγιάς για την αναζήτηση καλύτερης ζωής. Εκπατρίστηκαν βίαια, στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου εθνοκάθαρσης και με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης. Άφησαν πίσω τους σπίτια, περιουσίες κι ευμάρεια και, το τραγικότερο, έχασαν για πάντα την πατρίδα.

Οι Έλληνες στην Ανατολική Θράκη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Μικρασία, τον Πόντο και τις βόρειες ακτές του Ευξείνου, με υψηλή καθαρότητα ελληνικού πολιτισμού, φρονήματος και γονιδιώματος, δεν ήταν κατακτητές, αλλά από χιλιετίες ριζωμένοι γηγενείς πληθυσμοί, οι οποίοι κατάφεραν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν κρατώντας ψηλά την σημαία της χριστιανικής πίστης και του ελληνισμού.

H Μικρασιατική Καταστροφή και ο ξεριζωμό των Ελλήνων από τη γη της Ιωνίας, που σήμανε για τον Ελληνισμό τη μεγαλύτερη ίσως εθνική απώλεια και μια από τις οδυνηρότερες
στιγμές της νεότερής του Ιστορίας. 

Ένας κύκλος που επαναφέρει μια μνήμη οδυνηρή και αιμάσσουσα, όμως μια μνήμη που
αντιστέκεται: στη λήθη, στον χρόνο, στη φθορά. Μια μνήμη που συντηρείται έναν
αιώνα ζωντανή, για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Για να νοηματοδοτεί το παρόν και
να φωτίζει το μέλλον μας.