Σήμερα τιμούμε την 17η Φεβρουαρίου 1914, ημερομηνία ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, μία ημέρα που αποτελεί ορόσημο στη ματωμένη ιστορική πορεία της πολύπαθης αυτής Ελληνικής Γης.

Ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών, είχε σαν επιστέγασμα την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, που επισφραγίσθηκε με το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), νομικό κείμενο το οποίο συναποδέχθηκε και συνυπέγραψε και η Αλβανία, χωρίς όμως ποτέ να σεβασθεί τις προβλέψεις του. Σαν σήμερα, το 1914, οι Μεγάλες Δυνάμεις υπαγόρευσαν στην Ελλάδα έναν ωμό εκβιασμό: τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα παραχωρούνταν στη χώρα μας, μόνο αν η κυβέρνηση αποδεχόταν να εγκαταλείψει τη Βόρειο Ήπειρο. Ήταν ένα αδίστακτο παιχνίδι ισχύος, ένα διπλωματικό παζάρι, στο οποίο η ελληνική ηγεσία παραδόθηκε άνευ όρων, θυσιάζοντας έναν ιστορικό και αναπόσπαστο ελληνικό τόπο.

Η Βόρειος Ήπειρος, ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων, προδόθηκε στο βωμό των γεωπολιτικών συμφερόντων. Οι Ηπειρώτες που είχαν πολεμήσει για την απελευθέρωσή τους εγκαταλείφθηκαν, προδομένοι από την ίδια τους την πατρίδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αντί να σταθεί στο πλευρό των αγωνιστών, προειδοποίησε ότι κάθε αντίσταση θα είχε «κακές συνέπειες». Έτσι, το ελληνικό κράτος υπέγραψε μια ακόμα ήττα χωρίς μάχη.

Σήμερα, 111 χρόνια μετά, η προδοσία συνεχίζεται. Η Βόρειος Ήπειρος παραμένει σκλαβωμένη, οι Έλληνες της περιοχής βιώνουν διώξεις, βλέπουν τις περιουσίες τους να δημεύονται, ζουν υπό συνεχή απειλή. Και όμως, η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να σιωπά, να φοβάται, να υποχωρεί. Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία.

Η Βόρειος Ήπειρος δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ο Ελληνισμός δεν εγκαταλείπεται. Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει. Η Ιστορία δεν ξεγράφεται. Όποιος ξεχνά τις θυσίες του παρελθόντος, είναι καταδικασμένος να ζήσει ξανά τις ίδιες τραγωδίες. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη εθνική ταπείνωση.