Κατά την ομιλία του στη Βουλή, στην συζήτηση του Σ/Ν υπ. Περιβάλλοντος και Ενέργειας «ρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό της διαχείρισης αποβλήτων» ο πρόεδρος της Κ.Ο. ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ Βασίλειος Στίγκας, αναφέρθηκε σε θέματα της πολιτικής επικαιρότητας και όχι μόνο.
Ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι Τα εθνικά μας θέματα, που είναι θέματα που καίνε την πατρίδα μας και έρχονται περίεργες εξελίξεις για τη χώρα μας. Πριν από λίγες ημέρες, εμείς οι Έλληνες τιμήσαμε και γιορτάσαμε τη Μεγάλη Μέρα του Έθνους μας, την ημέρα εκείνη που ο μεγάλος ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς είπε το βροντερό ΟΧΙ στο Ιταλικό τελεσίγραφο.
Ένα ΟΧΙ που έμεινε ορόσημο στην ιστορία της χώρας μας, αλλά έμεινε και βαθιά χαραγμένο στις ψυχές όλων των Ελλήνων, όπου εδώ και χιλιάδες χρόνια ακολουθούμε πιστά τα χνάρια των προγόνων μας. Και ό,τι έχουμε καταφέρει και έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα, με πολύ κόπο, με πολύ αίμα και θυσίες και με ηγέτες τιτάνες, κινδυνεύουμε να το χάσουμε και κυρίως να το παραδώσουμε αμαχητί στο όνομα της απερίγραπτης ελληνοτουρκικής φιλίας και των ήρεμων νερών στο Αιγαίο.
Σε λίγες ημέρες έρχεται για επίσκεψη, και βεβαίως θεωρούμε για μυστικές συνομιλίες, ο εκπρόσωπος των βαρβάρων, ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Φιντάν και η από δω πλευρά φροντίζει, εκτός από επικύψεις, να στρώνει το έδαφος για νέα εθνική υποχώρηση, δείχνοντας σε εχθρούς, φίλους και συμμάχους ότι το διαχρονικό «ΟΧΙ», το «Μολών Λαβέ» και το «’Ω παίδες Ελλήνων» αποτελούν μια μακρινή ανάμνηση, που δεν συνάδει με το σημερινό προφίλ των Ελλήνων.
Όταν βλέπουμε οργανισμούς όπως το αντεθνικό ΕΛΙΑΜΕΠ, μια πραγματική πέμπτη φάλαγγα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, να προτείνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να υποχωρήσει σε 7, 8, 9 ενδεχομένως ναυτικά μίλια στο Αιγαίο, η οργή μας ξεχειλίζει.
Ποιον εξυπηρετούν οι εκπρόσωποι του ΕΛΙΑΜΕΠ; Είναι άραγε υπέρ της Ελλάδας ή υπέρ εκείνων που μας βλέπουν σαν πιόνι έτοιμο να θυσιαστεί, για να ικανοποιήσει άλλες ατζέντες και συμφέροντα;
Είναι ξεκάθαρο: επιλέγουν τον κατευνασμό και την υποταγή, αφήνοντας πίσω τους τις βασικές αρχές της ελληνικής κυριαρχίας. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και συγκεκριμένα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, έχουμε το απόλυτο δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Αυτό δεν είναι ένα δικαίωμα το οποίο μας δίνεται απλόχερα. Είναι ένα δικαίωμα που έχουν όλοι οι λαοί και εμείς το έχουμε κερδίσει και το αξίζουμε περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Πρέπει να αναρωτηθούμε: Γιατί να δεχτούμε να περιοριστούμε σε λιγότερα για να εξυπηρετήσουμε την Τουρκία που θέλει να μας εγκλωβίσει, θέλει να γκριζάρει το Αιγαίο και να μας απειλεί ανοιχτά;
Ο περιορισμός στα 8 ή 9 μίλια δεν φέρνει την ειρήνη, παρά μόνο προσθέτει καύσιμα στη φωτιά του τουρκικού αναθεωρητισμού. Είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα αδυναμίας ότι η Ελλάδα μπορεί να υποκύψει σε απειλές και πιέσεις, να σκύψει το κεφάλι μπροστά σε έναν εχθρό που διψά για νέες παραχωρήσεις. Αυτή η υποχώρηση δεν είναι απλώς ανήθικη, είναι πλέον και επικίνδυνη. Γιατί να είναι η Ελλάδα το μοναδικό κράτος στον κόσμο που δεν μπορεί να ασκήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα χωρίς να αντιμετωπίζει απειλές πολέμου, χωρίς να ζει υπό την απειλή του τουρκικού Casus Belli.
Και σαν να μην έφτανε όλα αυτά, η Ελλάδα, λέει, είναι έτοιμη να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η Ελλάδα προτιμά το δρόμο της νομιμότητας και της ειρήνης.
Και πάλι όμως, η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης δεν εγγυάται την απόλυτη δικαίωση της χώρας μας. Καθώς η αποστολή του Δικαστηρίου είναι ο κατευνασμός και η αμοιβαία υποχώρηση και παραχωρήσεις των διαδίκων. Και μια Τουρκία που διεκδικεί χωρίς να έχει να χάσει κάτι, ακόμη και στη Χάγη να καταφύγουμε, έχει δυνητικό κέρδος. Η Τουρκία γνωρίζει καλά ότι ο Διεθνές Δίκαιο είναι με το μέρος μας. Γι’ αυτό προσπαθεί να μας εκφοβήσει, να μας ωθήσει σε συμβιβασμούς που κανένας Έλληνας δεν πρέπει να δεχτεί.
Αλλά πού βρίσκονται οι αναφορές στη Συνθήκη της Λωζάνης; Μια συνθήκη που καθόρισε τα σύνορά μας, θεμελίωσε τη δική μας κυριαρχία στο Αιγαίο και είναι αδιαπραγμάτευτη.
Κάθε φορά που οι Τούρκοι και οι υποστηρικτές τους προσπαθούν να αμφισβητήσουν την ισχύ της Συνθήκης, προσβάλλουν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και το Διεθνές Δίκαιο. Είναι απαράδεκτο λοιπόν να ανοίγουμε την πόρτα σε τέτοιες διεκδικήσεις και ακόμα χειρότερο να υπάρχουν θεσμοί ή οργανισμοί στην Ελλάδα που προωθούν αυτή την ανθελληνική στάση.
Αλλά πού είναι η φωνή του λαού σε όλα αυτά; Ο ελληνικός λαός είναι αυτός που κρατάει τις αξίες και την ιστορία της πατρίδας μας ψηλά και ξέρουμε καλά τι σημαίνει εμείς οι Έλληνες να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία και την κυριαρχία μας. Οι Έλληνες δεν θα αφήσουμε ούτε εκατοστό του εδάφους μας και ούτε μία σταγόνα από τις θάλασσές μας στα χέρια αυτών που μας βλέπουν ως έτοιμους για παράδοση προς χάριν αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και αυτοάμυνας που κανένας πραγματικός Έλληνας δεν είναι έτοιμος να θυσιάσει.
Αντί λοιπόν να προωθούν το αφήγημα του συμβιβασμού, τα think tanks όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ πρέπει να στέκονται στο πλευρό του ελληνικού λαού και όχι να τον υπονομεύουν εκ των έσω. Οι Σπαρτιάτες και όχι μόνο εμείς αλλά και όλοι οι πραγματικοί Έλληνες δεν διαπραγματευόμαστε την κυριαρχία μας. Αυτά τα ημίμετρα που προωθούνται ως λύσεις είναι στην πραγματικότητα θηλιές στο λαιμό της Ελλάδας. Και αν αυτοί οι οργανισμοί δεν έχουν το θάρρος να σταθούν στο ύψος τους, εμείς ο λαός θα τους υπενθυμίσουμε το καθήκον τους.
Το ερώτημα παραμένει : ποιοι πραγματικά στέκονται δίπλα στον ελληνικό λαό και ποιοι υπηρετούν τις δικές τους ατζέντες;
Κάθε φορά που ακούμε για νέα ευκαιρία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις η ίδια πικρή ερώτηση έρχεται στην επιφάνεια.
Πόσο κοστίζει επιτέλους αυτή η ευκαιρία για την ελληνική κυριαρχία;
Οι πρόσφατες συνομιλίες και η καλλιέργεια ενός κλίματος συμφιλίωσης, σε εισαγωγικά βέβαια συμφιλίωση, παρουσιάζονται από κάποιους ως μια αχτίδα αισιοδοξίας, ένα βήμα προς την επίλυση των διαφορών. Όμως ποιο είναι το τίμημα της καλής διάθεσης με ένα γείτονα που εδώ και δεκαετίες επιδιώκει όχι την ειρήνη, αλλά την εξαναγκαστική αναδιανομή των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων; Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι κάθε προσπάθεια διαλόγου με την Τουρκία καταλήγει σε παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά, και αυτή η νέα ευκαιρία δεν φαίνεται να είναι εξαίρεση. Η Τουρκία από τη δεκαετία του ‘50 εφαρμόζει μια στρατηγική συνεχής αμφισβήτησης των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και σε ολόκληρη βεβαίως την Ανατολική Μεσόγειο. Με κινήσεις όπως οι απειλές Casus Belli, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών και οι συνεχείς υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος, η Άγκυρα δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της.
Ποια είναι λοιπόν η πραγματική ευκαιρία εδώ; Να υποχωρήσουμε από το δικαίωμά μας για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων, στα 12 ναυτικά μίλια όπως ορίζει το Διεθνές Δικαίωμα;
Να υπογράψουμε συμφωνίες που θα μας αποτρέψουν από το να εκμεταλλευτούμε τα δικά μας ενεργειακά κοιτάσματα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο;
Να αποδεχτούμε μια σχέση καλής γειτονίας με αντάλλαγμα την παραχώρηση των δικαιωμάτων που με τόσους αγώνες και θυσίες έχουμε κατακτήσει;
Η νέα ευκαιρία στα ελληνοτουρκικά πρέπει να γίνει αντιληπτή από όλους ως αυτό που πραγματικά είναι. Ένα μέσο για να εξαναγκάσουν την Ελλάδα να ενδώσει σε πιέσεις και να κάνει επικίνδυνους συμβιβασμούς.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αναρωτηθούμε πώς μπορεί να υπάρξει ουσιαστικός διάλογος όταν η μία πλευρά απειλεί με πόλεμο και αμφισβητεί την κυριαρχία της άλλης.
Αυτό δεν είναι διάλογος, όλοι το καταλαβαίνουμε. Είναι μια παράλογη παραχώρηση, υποχώρηση που απειλεί το μέλλον και την ασφάλεια της χώρας μας.
Τι άλλο μπορεί να είναι. Ας σταματήσουμε να βαφτίζουμε την υποχώρηση ως ευκαιρία και ας αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα. Κάθε νέο άνοιγμα στα ελληνοτουρκικά δεν είναι ευκαιρία αλλά μια μεγάλη παγίδα. Και αυτό είναι κάτι που η Ελλάδα πρέπει να αρνηθεί με πυγμή και αποφασιστικότητα. Και υποταγμένοι, όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ των υποχωρήσεων αυτών, επιβάλλεται να τους τεθούν όρια.
Όπως όρια πρέπει να τεθούν επιτέλους, για να τα ακούσει η κυβέρνηση, στον καουμπόι των Βαλκανίων, τον Αλβανό Έντι Ράμα αι στην ανθελληνική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του, έναντι των Ελλήνων γενικότερα, αλλά και προς τον εκλεγμένο Ευρωβουλευτή Φρέντι Μπελέρη. Όχι μόνο δεν τον δέχτηκε στο γραφείο του και τον έστησε, αλλά και τον άφησαν απροστάτευτο στις ορδές εγκάθετων να του πετάνε γιαούρτια και να τον εξευτελίζουν.
Και η κυβέρνηση τι έκανε, αντί να του τραβήξει το αυτί, να τον στριμώξει στη γωνία;
Συνεχίζει τον ήπιο διάλογο και το άνοιγμα του δρόμου για την Ευρωπαϊκή Ένταξη της Αλβανίας. Και βεβαίως το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ξανά έκανε επίσκεψη ο Ράμα στη χώρα μας, στη πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στη Θεσσαλονίκη, για μια νέα φιέστα τύπου Γαλατσίου. Θα το επαναλάβω για μία φορά ακόμα: Πώς επιτρέπει η κυβέρνηση στο Ράμα να έρχεται όποτε θέλει και να κάνει φιέστες, ετοιμάζοντας ένα νέο παραλήρημα για τη Μεγάλη Αλβανία μέσα στη χώρα μας;
Πώς γίνεται αυτό; Τι νομίζει ο Αλβανός; ‘Οτι είναι εδώ Κοσσυφοπέδιο να κάνει ό,τι θέλει;
Με ποιο δικαίωμα και ως τι έρχεται εδώ στην Ελλάδα;
Μήπως ετοιμάζουν σχέδια για να αναγνωριστεί αλβανική μειονότητα στη χώρα μας,
όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες τη νόμιμα αναγνωρισμένη ελληνική μειονότητα στη Βόρεια ‘Ήπειρο; Γιατί δεν βλέπω να ντρέπεται κανένας, πραγματικά δεν βλέπω να ντρέπεται κανένας. Καμία ελληνική κυβέρνηση.
Κλείνοντας, θα ήθελα να καταγγείλω βεβαίως και τις άθλιες μεθοδεύσεις και τις πραγματικά φασιστικές νοοτροπίες κάποιων κομματικά εγκάθετων που παριστάνουν τους δημάρχους και τους δημοκράτες και να αποκλείουν με το έτσι θέλω τους Σπαρτιάτες, από το να τιμήσουμε τους προγόνους μας καταθέτοντας ένα στεφάνι στις εθνικές επετείους.
Αυτό, αγαπητοί συνάδελφοι εν ολίγοις, ξέρετε πώς λέγεται. Πώς λέγεται; Ξεχαρβάλωμα των θεσμών, ανυπαρξία των νόμων! Κανένας δεν σέβεται τίποτα.
Πώς αυτοί οι δήμαρχοι αποκλείουν ένα κοινοβουλευτικό κόμμα; Γιατί δεν παίρνετε θέση εδώ μέσα;
Βρήκα τον… μίλησα με τον κύριο Σπανάκη, τον υφυπουργό εσωτερικών. Ξέρετε τι μου είπε;
- Θα το κοιτάξω, λέει, με το τμήμα εθιμοτυπίας.
Αλλά ο κύριος Σπανάκης, καλός άνθρωπος, αλλά σπεύδει βραδέως. Εδώ και μία εβδομάδα δεν μπήκε στον κόπο να μου απαντήσει. Και όταν βλέπετε ότι κάποιος υφυπουργός δεν απαντάει σε έναν πρόεδρο κόμματος, ή αν θέλετε σε έναν συνάδελφο βουλευτή, αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι αυτοί οι βλαχοδήμαρχοι, που είναι κράτος εν κράτει και τους έχει εκλέξει ο ελληνικός λαός, κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν υπάρχει τιμωρία για αυτούς τους ανθρώπους. Θα το πάω λίγο παρακάτω:
Αυτή οι δήμαρχοι ήταν : ο δήμαρχος Ηλιούπολης, ο Στάθης Ψυρρόπουλος, ο δήμαρχος Αγίου Δημητρίου, Στέλιος Μαμαλάκης και ο δήμαρχος Βύρωνα, Αλέξης Σωτηρόπουλος.
Για τους δύο τελευταίους δεν ξέρω.
Επειδή διαμένω στην Ηλιούπολη, τον πρώτο δήμαρχο τον ξέρω εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Εκεί είναι ο δήμαρχος κλασικό ΠΑΣΟΚ. Μιλήσαμε κατά του ΠΑΣΟΚ, μας απέκλεισε ο μεγάλος δήμαρχος. Και βεβαίως, παρεμπιπτόντως, αυτός ο δήμαρχος, αγνοώντας τους δημότες που τον ψήφισαν, ανάρτησε στο δημαρχείο τη σημαία της Παλαιστίνης.
Αν συμφωνούν για αυτή την κίνηση οι δημότες του, δεν τον ενδιαφέρει. Δεν τον ενδιαφέρει.
Αυτός ο ανεπαρκής δήμαρχος δεν ρώτησε την άλλη πλευρά που δέχθηκε επίθεση και θα έπρεπε να απαντήσει, όπως κράτος είμαστε και εμείς και θα πρέπει να απαντάμε σε όλες τις προκλήσεις που δέχεται η χώρα μας.
Αυτός σήκωσε τη σημαία της Παλαιστίνης, λες και είναι μαγαζί του το δημαρχείο. Και επίσης, επειδή το συνδέω με τον αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, αυτός ο δήμαρχος, πριν από δύο χρόνια, τον έπιασαν για ρευματοκλοπή. Του έβγαλαν ένα πρόστιμο, πήγε το πλήρωσε στο δικαστήριο και το δικαστήριο είπε «Οκ, είσαι αθώος», αλλά το πλήρωσε. Διαπιστωμένη κλοπή.
Άρα, έρχομαι σε αυτά που έλεγα την περασμένη εβδομάδα, ότι το ΠΑΣΟΚ, σε όλα τα επίπεδα, είτε είναι πρωθυπουργός, είτε είναι υπουργός, είτε είναι διευθυντής, γραμματέας, απλός στέλεχος, δήμαρχος, την κλεψιά την έχουν στο αίμα τους. Πώς θα το κάνουμε; Ορίστε τα έργα τους και αυτοί που κλέβουν, αποκλείουν εμάς τους πατριώτες. Αυτό, ό,τι και να πιστεύει κάποιος κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι ντροπή για τους θεσμούς. Και εγώ να ήμουνα δήμαρχος, δεν θα απέκλεια ποτέ, κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Είτε ήταν αριστερά, δεξιά, κέντρο, οτιδήποτε. Πώς θα γίνει, δεν σεβόμαστε τίποτα.
Και μέσα σε όλα αυτά και κλείνω κύριε Πρόεδρε, είχαμε και την επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου, που ήρθε για να τιμήσει και να ζητήσει δήθεν συγγνώμη για το ολοκαύτωμα των Ναζί στην Ελλάδα. Και ιδιαίτερα για ένα από τα πολλά στυγερά εγκλήματα, όπως αυτό που έγινε στην Κάνδανο, όπου αφανίστηκε από το χάρτη το χωριό μαζί με τους κατοίκους του.
Είχε βέβαια το θράσος να πει ότι το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων θεωρείται λήξαν.
Γι’ αυτό λέω πολλές φορές και θα το ξαναπώ :
- Η Ελλάς πρέπει και επιβάλλεται να αποκτήσει άμεσα κυβέρνηση εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης.
Να γίνει ασπίδα στα συμφέροντα της χώρας και να μπορεί να υψώνει το ανάστημά της, λέγοντας ακόμη και στο θρασύ Γερμανό πρόεδρο «είσαι ανεπιθύμητος».
Ευχαριστώ.
δείτε εδώ ολόκληρο το βίντεο με την ομιλία