Σήμερα, 44 χρόνια μετά την τραγωδία της Θύρας 7, οι Σπαρτιάτες τιμούμε τις 21 αδικοχαμένες ψυχές που πλήρωσαν με τη ζωή τους την έλλειψη βασικών μέτρων ασφαλείας.

Εικοσιένα νέοι άνθρωποι, που πήγαν στο γήπεδο για να χαρούν μια ποδοσφαιρική γιορτή, δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Η χαρά μετατράπηκε σε ανείπωτη θλίψη και η γιορτή σε εθνική τραγωδία.

Τι ακριβώς πήγε λάθος; Η απάντηση παραμένει ανατριχιαστικά απλή: παραμέληση της ασφάλειας. Η πόρτα της Θύρας 7 έμεινε κλειστή, ο πανικός οδήγησε σε τραγικό ποδοπάτημα, και οι ευθύνες δεν αποδόθηκαν ποτέ πραγματικά.

Όλα αυτά τα χρόνια, ακούμε συνεχώς υποσχέσεις: “Δεν θα ξανασυμβεί”, “Θα βελτιώσουμε την ασφάλεια στα γήπεδα”. Κι όμως, πόσες φορές έκτοτε οι φίλαθλοι βρέθηκαν ξανά αντιμέτωποι με επικίνδυνες συνθήκες; Πόσες φορές κινδύνεψαν ζωές εξαιτίας της προχειρότητας, της ελλιπούς οργάνωσης, και της απουσίας ουσιαστικού σχεδιασμού;

Η τραγωδία της Θύρας 7 δεν είναι απλά ένα θλιβερό γεγονός του παρελθόντος. Είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Στα γήπεδα δεν πρέπει να θρηνούμε θύματα – πρέπει να γιορτάζουμε τον αθλητισμό.

Η Πολιτεία και οι ποδοσφαιρικές αρχές έχουν καθήκον να διασφαλίσουν ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά τέτοια τραγωδία.
Τα λόγια δεν αρκούν. Απαιτούνται δράσεις, αυστηροί έλεγχοι και πραγματική ευθύνη.

Οι Σπαρτιάτες δεν ξεχνούμε. Στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και ζητούμε δικαιοσύνη και αλλαγή. Η θυσία των 21 νέων ανθρώπων ας γίνει αιώνιος φάρος για ένα μέλλον όπου η ανθρώπινη ζωή θα προστατεύεται πάνω απ’ όλα.

Αιωνία η μνήμη τους. Δεν ξεχνάμε. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για μια ασφαλέστερη Ελλάδα.