γράφει ο Βασίλης Στίγκας
Πρόεδρος της Κ.Ο. ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ
Η 5η Μαΐου 2010 δεν είναι απλώς μια μαύρη ημέρα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας αλλά μία υπενθύμιση του πόσο εύθραυστο μπορεί να γίνει το κράτος δικαίου, όταν οι ιδεολογικές παρωπίδες επικρατούν της αλήθειας και όταν το αριστερό παρακράτος, απολαμβάνει ασυλίας και σιωπής.
Τρεις αθώοι άνθρωποι —η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών και μάλιστα έγκυος, και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 ετών— κάηκαν ζωντανοί μέσα στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Το “έγκλημά” τους; Τόλμησαν να πάνε στη δουλειά τους σε μια ημέρα γενικής απεργίας, αλλά οι φανατικοί της «αντίστασης», οι δήθεν υπέρμαχοι των εργασιακών δικαιωμάτων, οι υπερασπιστές τάχα μου του φτωχού, δεν το συγχωρέσαν.
Επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ στο κτίριο της τράπεζας ενώ μέσα υπήρχαν εργαζόμενοι και το πλέον απάνθρωπο εμπόδισαν την Πυροσβεστική να προσεγγίσει, ουρλιάζοντας αφήστε τους να καούν. Μια καθαρή δολοφονία, ένα στυγερό απάνθρωπο έγκλημα που το βλέπαμε σε ζωντανή σύνδεση με τηλεοπτικές κάμερες και κινητά να μας μεταφέρουν τις τραγικές εικόνες. Και όμως, κανείς δεν τιμωρήθηκε.
Ποιοι ήταν αυτοί οι «γνωστοί άγνωστοι» όπως εδώ και χρόνια μας τους παρουσιάζουν τα ΜΜΕ; Γιατί καμία κυβέρνηση ως σήμερα δεν τόλμησε να διαλύσει αυτόν τον ανθελληνικό θύλακα ανομίας που δίνει καταφύγιο σε κουκουλοφόρους, μπαχαλάκηδες και δολοφόνους; Γιατί η Αριστερά —που πρωτοστατεί σε κάθε καταγγελία κατά των Σωμάτων Ασφαλείας ή των πολιτικών της αντιπάλων— παρέμεινε επιδεικτικά σιωπηλή για το έγκλημα της Marfin;
Η απάντηση είναι απλή αλλά τρομακτική: γιατί αυτοί οι εγκληματίες εξυπηρετούν έναν σκοπό. Είναι τα «εργαλεία» ενός ιδεολογικού μηχανισμού που βλέπει την Ελλάδα όχι ως Έθνος αλλά ως πεδίο κοινωνικής σύγκρουσης. Είναι αυτοί που, στο όνομα του «αντιφασισμού», καίνε, καταστρέφουν, τρομοκρατούν. Και επειδή δεν φοράνε στρατιωτικές στολές αλλά κουκούλες, κάποιοι τους θεωρούν “επαναστάτες”.
Η τραγωδία της Marfin δεν ήταν ατύχημα, αλλά το αποτέλεσμα των βίαιων επιθέσεων παρακρατικών αριστερίστικων ομάδων εδώ και δεκαετίες. Ήταν ένα μήνυμα: «Όποιος δεν συμμορφώνεται με τη γραμμή μας, θα τιμωρείται». Και δυστυχώς, το πολιτικό και μιντιακό σύστημα το αποδέχτηκε. Σχεδόν το δικαιολόγησε.
Στην δική μας περίπτωση, των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ, ευτυχώς τα πράγματα ήταν πιο ανώδυνα. Μερικές μόνο επιθέσεις κατά υποψηφίων μας, καταστροφή της οικογενειακής μου επιχείρησης και συνεχείς απειλές. Στο ίδιο μήκος κύματος: όποιος δεν κάνει αυτό που θέλουμε πρέπει να τιμωρείται.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν έχει γίνει ούτε ένα σοβαρό μνημόσυνο για τα θύματα, δεν έγιναν πορείες γι’ αυτούς. Δεν ονομάστηκε ούτε ένας δρόμος με τα ονόματά τους. Και γιατί να γίνει; Δεν «βολεύει» κανέναν. Δεν προσφέρει πολιτικά κέρδη. Ήταν απλώς «παράπλευρες απώλειες» για την αριστερή αφήγηση.
Οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ δεν ξεχνούν. Τιμούμε τα αθώα θύματα και απαιτούμε την αποκατάσταση της μνήμης τους, όχι με λόγια, αλλά με πράξεις. Να ανοίξει ξανά η υπόθεση, να αποδοθούν ευθύνες, να κατονομαστούν οι ένοχοι. Και κυρίως, να ξεριζωθεί από τα θεμέλια το παρακράτος της βίας που ντύνεται με τον μανδύα της “αντίστασης”.
Δεν υπάρχει “καλή” τρομοκρατία, δεν υπάρχει “δικαιολογημένη” βία. Η Αριστερά στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να αναλάβει την ευθύνη της για το κλίμα που εξέθρεψε και όσο δεν το κάνει, θα είναι συνένοχη.
Το αίμα της Παρασκευής, της Αγγελικής και του Επαμεινώνδα μάς ζητά δικαιοσύνη.