Σήμερα τιμούμε τα 353.000 αδέλφια μας.
Τους αθώους που χάθηκαν. Τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν. Τους Ποντίους που δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Πίσω στα σπίτια τους. Πίσω στις πατρίδες τους. Πίσω στη ζωή που τους έκλεψαν.
Τιμούμε τον Πόντο. Τιμούμε την Ιστορία. Αλλά δεν αρκεί.
Ο Πόντος δεν είναι απλώς μια μνήμη. Είναι μια πληγή ανοιχτή. Μια κραυγή που δεν βρήκε ακόμα δικαίωση. Γιατί μέχρι σήμερα, η διεθνής κοινότητα στέκεται μουδιασμένη απέναντι σε μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες του 20ού αιώνα. Και η Τουρκία, ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων.
Και όμως, μόνο μέσα από την αναγνώριση έρχεται η συμφιλίωση. Μόνο μέσα από την αλήθεια έρχεται η ειρήνη.
Αν η Ιστορία διδάσκει κάτι, είναι πως η σιωπή δε θεραπεύει. Τρέφει τη λήθη. Και η λήθη, όταν είναι σκόπιμη, γίνεται συνενοχή.
Καλούμε τη Βουλή των Ελλήνων, τα διεθνή κοινοβούλια, τα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναγνωρίσουν, να μιλήσουν, να πράξουν. Γιατί η Γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση.
Είναι παγκόσμιο χρέος Μνήμης και Δικαιοσύνης.
Ο Πόντος δεν ζητά εκδίκηση. Ζητά αναγνώριση. Ζητά να υπάρξει ένα «ποτέ ξανά» που να σημαίνει κάτι.
Για όλους όσους έφυγαν.
Για όλα όσα χάθηκαν.
Για όλα όσα δεν πρέπει να χαθούν ξανά.
Η Ιστορία δεν διαγράφεται. Ούτε διαπραγματεύεται.
Τιμούμε. Θυμόμαστε. Διεκδικούμε.