γράφει ο Βασίλης Στίγκας
Πρόεδρος της Κ.Ο. ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ
Η καθυστέρηση στα αντιπλημμυρικά έργα στην Αττική έχει μετατραπεί σε τραγικό ανέκδοτο, ενώ οι ευθύνες θάβονται πίσω από δικαιολογίες που προσβάλλουν την κοινή λογική. Το αττικόψαρο, ένα ψάρι τόσο μικρό αλλά τόσο πολιτικά φορτισμένο, έχει γίνει η σημαία ενός συστήματος που προτιμά να αφήνει τους πολίτες εκτεθειμένους στις καταστροφές παρά να αναλάβει δράση. Δηλαδή σουρεαλισμός που μετατρέπει τη φύση σε άλλοθι και τον άνθρωπο σε θύμα. Αν οι πλημμύρες που ρήμαξαν τη Θεσσαλία και την Ισπανία χτυπήσουν την Αττική, ποιος θα τολμήσει να πει στον κόσμο πως οι περιουσίες τους θυσιάστηκαν στο βωμό της προστασίας ενός ψαριού;
Η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά έναντι ενός οικοσυστήματος που, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να προστατευθεί με σύγχρονες μεθόδους. Η φύση δεν χρειάζεται τέτοια «υπεράσπιση», που φέρνει την αδράνεια και τις καθυστερήσεις. Οι πολίτες δεν είναι αριθμοί, δεν είναι στατιστικές. Οι καταστροφές της Μάνδρας και της Θεσσαλίας έχουν διδάξει ότι η αδράνεια είναι εγκληματική.
Η πραγματικότητα δεν επιτρέπει πολιτικά παιχνίδια και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Το κόστος της απραξίας μετριέται και σε ζωές. Όσο οι αρμόδιοι κωλυσιεργούν, η φύση ετοιμάζεται για το επόμενο χτύπημα. Η απάθεια και η έλλειψη βούλησης μετατρέπονται σε προδοσία προς την κοινωνία. Και αν κάποιοι επιμένουν να προωθούν τις δικές τους ιδεολογικές εμμονές, οφείλουν να λογοδοτήσουν.
Η προστασία του περιβάλλοντος δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της ανθρώπινης ζωής. Τα αντιπλημμυρικά έργα πρέπει να ολοκληρωθούν άμεσα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η πολιτεία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και αν δεν μπορεί, τότε η κοινωνία θα πρέπει να επιβάλει την αλλαγή.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι πλημμύρες αλλά η συνολική ανεπάρκεια της πολιτείας, η οποία επιμένει να αγνοεί τα πραγματικά προβλήματα. Η αναβλητικότητα αυτή είναι το σύμπτωμα συστήματος που δεν σέβεται τους πολίτες του. Οι καθυστερήσεις και η έλλειψη δράσης είναι τοξικές για τη δημοκρατία. Η φωνή των πολιτών δεν μπορεί να φιμώνεται από συμφέροντα που κρύβονται πίσω από οικολογικές μάσκες.
Η ελευθερία του λόγου, θεμέλιο της δημοκρατίας, καταπιέζεται όταν το σύστημα αγνοεί τις φωνές που ζητούν δικαιοσύνη και αλλαγή. Όταν η ελευθερία έκφρασης περιορίζεται, η δημοκρατία μετατρέπεται σε κενό γράμμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα θέματα ασφάλειας· η ανεπάρκεια στη διαχείριση των κρίσεων είναι προδοσία προς τον λαό.
Κάθε ημέρα που περνά χωρίς δράση, πλησιάζουμε στην επόμενη τραγωδία. Η αλήθεια μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά είναι αναγκαία. Αν δεν αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, θα συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι ιδεολογικές εμμονές δεν έχουν θέση όταν διακυβεύεται η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια. Η κοινωνία απαιτεί δράση, απαιτεί λογοδοσία. Η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: αν η πολιτεία συνεχίσει να αγνοεί τις ευθύνες της, τότε η κοινωνία θα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Ό,τι δεν προστατεύεται, χάνεται. Κι εμείς δεν σκοπεύουμε να χάσουμε ούτε τις ζωές μας ούτε την αξιοπρέπειά μας.
Πρέπει λοιπόν να μιλάμε πάντα καθαρά, όπως έκανε ο Donald Trump στις ΗΠΑ, που έθιξε το ζήτημα της αλήθειας, ανεξάρτητα από τις πολιτικές συνέπειες. Και κέρδισε μια ξεκάθαρη νίκη.
Το θάρρος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα κατά μέτωπο είναι αυτό που λείπει από την ηγεσία της χώρας, πόσο μάλλον από την αντιπολίτευση που βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση.
Ας δούμε την πραγματικότητα χωρίς αυταπάτες. Οι διπλωματικές συναντήσεις, οι ευγενικές χειραψίες και οι αμοιβαίες ευχαριστίες δεν αρκούν για να φέρουν την αλλαγή, όσο κι αν προσπαθούμε να το καλύψουμε με λόγια περί “ειλικρινούς και εποικοδομητικής προσέγγισης.” Ένας έμπειρος στρατηγικός αναλυτής γνωρίζει καλά ότι αυτά τα προσχήματα είναι συχνά ένα πρόσκαιρο φαινότυπο και όχι ουσιαστική πρόοδος. Είναι καιρός να δούμε τι ακριβώς δεν λειτουργεί και πώς μπορούμε πραγματικά να χτίσουμε ένα μέλλον ειρήνης με εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
‘Ενα παλιό γνωμικό λέει : Κάνε πρόσκαιρη ειρήνη με τον εχθρό σου. Του προκαλεί σύγχυση.
Όταν μιλάμε λοιπόν για την “μετατροπή του Αιγαίου σε θάλασσα ειρήνης,” πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως η Τουρκία επιθυμεί να μας προκαλέσει σύγχυση, προσφέροντας μας μια επιφανειακή πρόθεση ειρήνης:
Οι φιλικές δηλώσεις καλής θέλησης, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι, δεν θα λύσουν από μόνες τους τα βαθιά ζητήματα ασφάλειας, κυριαρχίας και δικαιωμάτων που ανακύπτουν συνεχώς σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Η αναφορά σε “διεθνές δίκαιο” και “αρχές καλής γειτονίας” είναι σημαντική, αλλά δεν φέρνει αποτέλεσμα αν δεν υπάρχει ειλικρινής δέσμευση από όλους τους εμπλεκόμενους.
Και όσο για το Κυπριακό, δεν μπορεί να λυθεί απλώς με τη «μεταφορά θέσεων.» Η λύση απαιτεί την αναγνώριση της πραγματικότητας, όχι μόνο με επιφανειακές συζητήσεις αλλά με εφαρμογή προτάσεων που σέβονται τόσο την ιστορία όσο και τις ανάγκες των Κυπρίων. Η ειρήνη είναι προϊόν πράξεων, όχι λόγων.
Η ευθύνη για αλλαγή είναι κοινή και απαιτεί τη συμμετοχή όλων, πολιτικών και πολιτών, για ένα σταθερό και δίκαιο μέλλον.