γράφει ο Βασίλης Στίγκας
Πρόεδρος της Κ.Ο. ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στην διάρκεια του έτους εμείς οι πολιτικοί των Εθνικών Ιδεών, δεχόμαστε προσκλήσεις να συμμετάσχουμε σε μνημόσυνα και εκδηλώσεις Μνήμης. Όχι μόνο για να τιμήσουμε τους ηρωικούς προγόνους μας που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, αλλά και να τιμήσουμε όλους όσους βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν άγρια από αιμοβόρους κατσαπλιάδες σοβιετικών ιδεών και πρακτικών.
Η ξενόφερτη ανταρσία, πλήρως καθοδηγούμενη από εσωτερικά και εξωθεσμικά κέντρα αριστερής ιδεολογίας, ήθελε να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές.
Αυτή η ακόρεστη δίψα για εξουσία και για επιβολή δικτατορίας σοβιετικού τύπου έσπειρε τον όλεθρο και την καταστροφή επί μία πενταετία στερώντας πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικά από την χώρα μας.
Η αριστερή λαίλαπα έστειλε στον τάφο χιλιάδες αθώους Έλληνες και Ελληνίδες ανεξαρτήτως ηλικίας, από εγκύους και βρέφη μέχρι ηλικιωμένους σε βαθιά γεράματα. Οι περισσότεροι δεν πέθαναν έτσι απλά, όπως θα φανταζόταν κάποιος, αλλά πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή βασανίστηκαν αγρίως υποφέροντας τα πάνδεινα μέχρι το τέλος.
Αμέτρητα ανά την Ελλάδα τα θυσιαστήρια και τόποι μαρτυρίων των χασάπηδων του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Να θυμηθούμε λίγα από αυτά που αποτελούν μνημεία ντροπής της κόκκινης θηριωδίας: Μελιγαλάς, Κιλκίς, Φενεός Τρύπα Τατάρνας, Στιμάγκα, Αγιονόρι, ΟΥΛΕΝ και αλλού. Ατελείωτη η λίστα του θανάτου και της αριστερής κτηνωδίας, που όλοι αυτοί οι εγκληματίες, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν πραγματικά αλλά δεν ζήτησαν ούτε καν συγγνώμη.
Στην κορυφή της ανθρωποσφαγής βρίσκεται ο Μελιγαλάς όπου φέτος συμπληρώνονται ογδόντα χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα ντροπής, χαραγμένη βαθιά στις καρδιές των Ελλήνων.
Εκεί διαπράχθηκε ίσως το μεγαλύτερο από τα εγκλήματα ανά την Ελλάδα των κομμουνιστοσυμμοριτών, με αριχεκτελεστές τον Βελουχιώτη και τον Μπελογιάννη, εις βάρος του άμαχου πληθυσμού, ο οποίος κατά εκατοντάδες μεταφερόταν από τα γύρω χωριά, δεμένοι και ξυπόλητοι σαν τα ζώα.
Όλα ξεκίνησαν στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, όταν οι κομμουνιστές έστειλαν τελεσίγραφο στις αρχές της Καλαμάτας και απαιτούσαν “την παράδοση της πόλης, της χωροφυλακής και του τάγματος ασφαλείας μετά του οπλισμού τους”. Οι αρχές της πόλεως, ο Νομάρχης Περωτής, ο Διοικητής και υποδιοικητής Χωροφυλακής, Φραγκουδάκης και Καής και ο Εισαγγελέας Γαλανόπουλος, αρνήθηκαν να παραδοθούν κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για να σώσουν την πόλη και τις ζωές στους.
Η μάχη άρχισε στις 9 Σεπτεμβρίου και οι Εθνικές δυνάμεις της πόλης αντιστάθηκαν με ηρωισμό, αν και μικρές σε αριθμό κατάφεραν πολλαπλά κτυπήματα στους Ελασίτες. Παρά τις συνεχόμενες επιθέσεις δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την πόλη και ζήτησαν την βοήθεια του αρχισυμμορίτη Άρη Βελουχιώτη. Χρειάστηκαν έξι ημέρες για να μπορέσουν να κάμψουν την αντίσταση των Εθνικών δυνάμεων αλλά μόνο τρεις ώρες προκειμένου να συγκεντρώσουν περισσότερους από τρεις χιλιάδες αθώους πολίτες κάθε φύλου, ηλικίας, επαγγέλματος, για να ξεκινήσουν την φοβερότερη γενοκτονία που έχει διαπραχθεί ποτέ στην Ελλάδα και στην περιοχή της Μεσσηνίας.
Τους αιχμαλώτους τους υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια και στη συνέχεια τους πέταγαν ζωντανούς ή μισοπεθαμένους σε μία πηγάδα έξω από την πόλη του Μελιγαλά. Ο Νομάρχης, ο Εισαγγελέας, και οι λοιποί αξιωματούχοι της Καλαμάτας, βασανίστηκαν ιδιαιτέρως με μεγάλη αγριότητα πριν υποκύψουν στα τραύματα τους. Μετά τις φρικτές δολοφονίες, ακολούθησε πλιάτσικο εμπρησμοί, αρπαγές περιουσιών, βιασμοί γυναικών και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, ολοκληρώνοντας το έργο των τερατόμορφων δήθεν ανθρώπων που παρίσταναν τους Έλληνες.
Όσο όμως και αν επιχειρήσουν σήμερα οι θιασιώτες της “λήθης” να μας επιβάλουν ότι αυτά τα μνημόσυνα είναι «γιορτές μίσους» και ότι ήταν «εμφύλιος», εμείς ποτέ δεν θα λησμονήσουμε τα τερατουργήματα τα οποία διεπράχθησαν, για να μην ξανασυμβούν στο μέλλον, που είναι πολύ πιθανό!
Οι Έλληνες δεν λησμονούμε τα εγκλήματα κατά της Πατρίδος και του λαού μας, δεν θα γίνουμε ποτέ συνένοχοι αυτής της μεγάλης προδοσίας. Αγωνιζόμαστε εναντίον κάθε επιβουλής και πάντα θα τιμούμε με τον ανάλογο σεβασμό τους ηρωικούς μάρτυρες της Ελληνικής Φυλής.